Hydroizolacja posadzki w piwnicy 2025: Kompletny poradnik

Ach, ta hydroizolacja posadzki w piwnicy! Brzmi jak coś, co można spokojnie zostawić na "potem", prawda? Błąd! Zaniedbanie tej kwestii to prosty przepis na wodę, wilgoć, grzyby i nieprzyjemny zapach, a co najgorsze – degradację konstrukcji budynku. To jest jak walka z niewidzialnym wrogiem, który czai się pod ziemią, gotów do ataku na twoje fundamenty. Klucz do sukcesu to odpowiednia ochrona przed wodą gruntową i opadową. Tak więc, hydroizolacja posadzki w piwnicy to po prostu must-have!

Kluczem do prawidłowej i skutecznej hydroizolacji piwnicy jest kompleksowe podejście do zagadnienia. Wielu ludzi ignoruje problem, dopóki nie zobaczą na własne oczy zacieków czy pleśni. To już woła o pomstę do nieba! Zanim cokolwiek zaczniesz, trzeba zrobić szczegółowe badania gruntowo-wodne. Dlaczego? Bo to właśnie poziom wody gruntowej dyktuje, jakiej "zbroi" potrzebuje twoja piwnica, żeby nie zamieniła się w mokrą komnatę. Jest to swego rodzaju strategiczny plan bitwy przeciwko wilgoci.

Pamiętajmy, że podziemne części budynku są niczym niewidzialna armia na pierwszej linii frontu. Woda gruntowa, ta podstępna, potrafi dać w kość, przenikając przez najmniejsze szczeliny i osłabiając całą konstrukcję. Bez odpowiedniej tarczy, czyli solidnej izolacji, piwnica staje się tylko tykającą bombą wilgoci i grzybów. Dlatego nie można traktować tego tematu po macoszemu – liczy się każdy milimetr wykonanej pracy.

Z powyższej tabeli jasno wynika, że nie ma jednej uniwersalnej recepty na hydroizolację. Musimy pamiętać, że każdy budynek to odrębna historia, a warunki gruntowo-wodne mogą być bardzo różne. Niezależnie od wybranej metody, kluczowa jest precyzja i jakość wykonania. Nawet najlepszy materiał nie spełni swojej funkcji, jeśli zostanie położony niedbale.

Konieczność wykonania szczegółowych badań gruntowo-wodnych to nie fanaberia, lecz absolutna podstawa. Bez tych danych wybór odpowiedniego systemu hydroizolacji jest niczym strzelanie w ciemno. Pamiętaj, że inwestycja w rzetelne badania to oszczędność tysięcy, a nawet dziesiątek tysięcy złotych na potencjalne remonty w przyszłości. To jest jak precyzyjne skanowanie terenu przed operacją, aby nie było niespodzianek.

Rodzaje hydroizolacji posadzki: Lekka, średnia, ciężka

Hydroizolacja posadzki to sprawa niezwykle istotna, która, jak na polu bitwy, wymaga odpowiedniej strategii dostosowanej do siły przeciwnika – czyli wilgoci. Wybór odpowiedniego rodzaju izolacji jest kluczowy dla długotrwałego komfortu i bezpieczeństwa konstrukcji budynku. To trochę jak dobór odpowiedniego pancerza, który chroni przed zewnętrznymi zagrożeniami, ale zamiast ciosów miecza, mamy do czynienia z uporczywą wilgocią.

Pierwszym typem jest izolacja lekka, często nazywana również przeciwwilgociową. To najbardziej podstawowa forma ochrony, stosowana w warunkach, gdzie części podziemne budynku mają jedynie sporadyczny kontakt z wodą opadową, która jest szybko filtrowana przez grunt. Mówiąc wprost, gdy masz pewność, że woda gruntowa nigdy nie podnosi się do poziomu fundamentów i zagrożeniem jest jedynie przesiąkająca deszczówka, to jest to wybór dla ciebie. Najczęściej stosuje się tu jedną warstwę zgrzewalnej papy modyfikowanej SBS na osnowie z włókniny poliestrowej, o grubości około 3-4 mm. Jest to minimum, by zapewnić podstawową barierę.

Przejdźmy do izolacji średniej, zwanej również przeciwwodną. Ta kategoria wchodzi w grę, gdy poziom wody gruntowej okresowo się podnosi – na przykład podczas wiosennych roztopów czy jesiennej słoty. W takiej sytuacji jedna warstwa to za mało; potrzebujesz minimum dwóch warstw papy. Co więcej, hydroizolacja musi być dociskana specjalną ścianką dociskową, która dodatkowo zabezpiecza ją przed naciskiem wody. Wyobraź sobie, że to jak podwójna linia obrony przed natarciem żywiołu. Warto tu zainwestować w papy o większej grubości, powiedzmy 3,5-4 mm każda, co da nam łączną grubość izolacji rzędu 7-8 mm.

I na koniec, creme de la creme hydroizolacji – izolacja ciężka, czyli wodoodporna. Jest to najsolidniejsze rozwiązanie, stosowane w miejscach, gdzie poziom wody gruntowej jest stale wysoki i zagraża piwnicy przez większość czasu. W takich ekstremalnych warunkach najlepiej jest zrezygnować z piwnicy, jeśli to tylko możliwe. Jeśli jednak piwnica jest niezbędna, izolację wykonujemy jak szczelną wannę zewnętrzną, otulającą całą konstrukcję. To nie jest już walka, to oblężenie, a izolacja musi wytrzymać stały nacisk wody.

W przypadku izolacji ciężkiej stosuje się często wielowarstwowe systemy, które mogą obejmować kombinacje pap bitumicznych, membran samoprzylepnych, bentonitowych mat izolacyjnych, czy nawet folii PVC. Koszt materiałów i wykonania w tym przypadku jest znacznie wyższy, ale jest to absolutnie niezbędne, by zapewnić pełną szczelność. Grubość izolacji może wynosić nawet kilkanaście milimetrów, a technologia montażu jest skomplikowana i wymaga dużej precyzji oraz doświadczenia. Niestety, w tym przypadku nie ma miejsca na kompromisy, bo stawka jest bardzo wysoka – to zabezpieczenie na lata, a potencjalne późniejsze koszty usunięcia skutków zalania są horrendalne.

Pamiętaj, że woda nie wybacza błędów. Dlatego zawsze warto zasięgnąć porady specjalisty, który oceni konkretne warunki gruntowo-wodne i dobierze najbardziej odpowiedni system hydroizolacji dla twojej piwnicy. Inwestycja w prawidłowe zabezpieczenie przed wodą to inwestycja w spokój ducha i wartość nieruchomości. Niech ten temat nie będzie już dla ciebie czarną magią, a świadomą decyzją. To jak planowanie obrony twierdzy – musisz znać wroga i jego siłę, aby stworzyć niezawodne zabezpieczenie.

Wykonanie hydroizolacji w przypadku ekstremalnie wysokiego poziomu wód gruntowych, wymaga specjalistycznego sprzętu i ogromnej wiedzy. Pamiętaj, że każdy błąd to potencjalne koszty związane z osuszaniem, renowacją i naprawą szkód. Myślisz, że zaoszczędzisz kilka złotych na materiałach, a potem wydajesz fortunę na remonty? To złudna ekonomia, która może się zemścić. Dobre materiały i doświadczona ekipa to gwarancja sukcesu.

Na przykład, wyobraź sobie piwnicę, w której zaniedbano solidną hydroizolację w miejscu o wysokim poziomie wód gruntowych. Pierwsza poważniejsza ulewa czy wiosenne roztopienie śniegu, a już masz „małe jeziorko” w domu. Pływające skrzynki, zalane sprzęty, pleśń na ścianach – to wszystko staje się smutną rzeczywistością. Dlatego tak ważne jest podejście do hydroizolacji z należytą powagą i profesjonalizmem, a co ważne jest to praca, którą wykonujesz raz na całe życie budynku.

Przygotowanie podłoża do hydroizolacji posadzki

Prawidłowe przygotowanie podłoża pod hydroizolację posadzki to fundament całego przedsięwzięcia – bez tego, cała twoja praca pójdzie na marne. To tak, jakbyś chciał zbudować dom na ruchomych piaskach; po prostu nie będzie trwał. Ta faza prac jest absolutnie kluczowa, choć często bywa niedoceniana. Nie można na tym etapie iść na skróty, bo konsekwencje mogą być naprawdę opłakane, od zacieków, po całkowitą ruinę konstrukcji.

Pierwsza i najważniejsza zasada: musisz poczekać, aż beton na ławach fundamentowych w pełni zwiąże i osiągnie odpowiednią wytrzymałość. Pamiętaj, że beton potrzebuje czasu – zazwyczaj pełną wytrzymałość uzyskuje po około 28 dniach, choć w zależności od warunków i rodzaju betonu, może to trwać nieco dłużej. Próba wykonania hydroizolacji na niewyschniętym podłożu to proszenie się o problemy, ponieważ wilgoć uwięziona pod izolacją może prowadzić do jej uszkodzenia lub niewłaściwego przylegania, a potem mamy kłopot.

Następnie przychodzi czas na dokładne oględziny podłoża. Wszelkie nierówności, ostre krawędzie, wypukłości czy zagłębienia muszą zostać usunięte lub wyrównane. Ostre krawędzie są szczególnie niebezpieczne, ponieważ mogą przebić lub uszkodzić warstwę hydroizolacyjną. Fazowanie, czyli delikatne ścięcie krawędzi zewnętrznych pod kątem około 45 stopni, jest tutaj obowiązkowe. Dzięki temu papa czy folia będzie mogła płynnie przejść przez krawędź, bez ryzyka uszkodzenia.

Powierzchnia musi być czysta, sucha i wolna od wszelkich zanieczyszczeń – pyłu, brudu, oleju, resztek zaprawy czy luźnych elementów. Wyobraź sobie, że każda drobinka kurzu pod papą to potencjalne miejsce, gdzie woda może znaleźć drogę. Warto odkurzyć podłoże, a w razie potrzeby zastosować podkładową masę bitumiczną (primer) lub emulsję gruntującą, która poprawi przyczepność kolejnych warstw izolacyjnych. Ten etap często bywa pomijany, ale jest równie istotny jak sama izolacja, jeśli nie bardziej.

Bardzo ważnym aspektem jest również poziomowanie podłoża. Choć idealnie gładka powierzchnia nie jest wymagana, to duże różnice w poziomach mogą utrudnić prawidłowe ułożenie izolacji i spowodować jej naprężenia. W przypadku znacznych nierówności (powyżej kilku milimetrów) warto rozważyć wylanie cienkiej warstwy samopoziomującej zaprawy lub wyrównanie powierzchni. Nie musisz być chirurgiem z dokładnością, ale precyzja ma tutaj swoje znaczenie.

Pamiętaj o odpowiedniej wilgotności podłoża. Przed przystąpieniem do prac izolacyjnych, powierzchnia musi być sucha. Można to sprawdzić specjalnym miernikiem wilgotności. Nadmierna wilgoć pod warstwą izolacyjną może prowadzić do powstawania pęcherzy, a w konsekwencji do jej uszkodzenia. Idealnie, wilgotność podłoża nie powinna przekraczać 4-5%. To proste, ale bardzo ważne sprawdzenie, które może zaoszczędzić ci mnóstwo problemów.

Ostatnim, ale nie mniej ważnym elementem przygotowania podłoża jest wykonanie wyobleni lub zaokrągleń w miejscach styku podłogi ze ścianą. Ostry kąt prosty między podłogą a ścianą to słaby punkt, w którym materiał izolacyjny może się zrywać lub pękać pod wpływem naprężeń. Zaokrąglenie styku promieniami rzędu 3-5 cm pozwoli na płynne ułożenie izolacji i stworzy trwałe i szczelne połączenie. To jak zaokrąglanie ostrzy, żeby nie pokaleczyły.

Przygotowanie podłoża to inwestycja w czas i staranność, która procentuje na lata. Jeśli ten etap zostanie wykonany sumiennie i z dbałością o detale, ryzyko przyszłych problemów z wilgocią zostanie zminimalizowane. Niech ci się wydaje, że to "tylko piwnica" – to fundamenty twojego spokoju i komfortu życia. Właśnie dlatego musimy pamiętać, że hydroizolacja to jeden z najważniejszych etapów budowy i każdy milimetr się tutaj liczy, w innym wypadku można narazić się na kolosalne straty, o które nie będą mogli spać inwestorzy.

Materiały do hydroizolacji posadzki w piwnicy

Wybór odpowiednich materiałów do hydroizolacji posadzki w piwnicy to kluczowy element sukcesu, a decyzja o tym, co zostanie użyte, powinna być podyktowana precyzyjnymi warunkami gruntowo-wodnymi, a także przewidywanym obciążeniem hydrostatycznym. To jak dobieranie odpowiedniego oręża na podstawie siły przeciwnika. Na rynku dostępnych jest wiele rozwiązań, ale skupimy się na tych najpopularniejszych i najbardziej sprawdzonych w praktyce.

Pierwszym i często wybieranym materiałem jest papa bitumiczna. Jest to klasyk gatunku, znany i ceniony za swoją skuteczność i względną prostotę montażu. Papy bitumiczne dzielą się na kilka rodzajów, w zależności od rodzaju osnowy (włóknina poliestrowa, welon szklany) oraz modyfikacji (np. SBS, APP), które poprawiają ich elastyczność i odporność na temperaturę. Do hydroizolacji poziomej w piwnicy najlepiej sprawdzają się papy zgrzewalne, które po rozgrzaniu tworzą jednolitą, szczelną powłokę. Montaż wymaga użycia palnika, co może być wyzwaniem dla początkujących. Pasy papy układamy z minimum 10-centymetrowym zakładem, co gwarantuje szczelność połączeń. Jest to bardzo ważny punkt, bo często popełniają błędy ludzie, którzy zakładają się na 10 centymetrów, a później mamy przeciekającą posadzkę, a inwestor zastanawia się czemu tak się stało, ponieważ niby wszystko było zrobione zgodnie z planem, a jednak nie!

Kolejnym materiałem są folie hydroizolacyjne, szczególnie te wykonane z wysokiej jakości tworzyw sztucznych, takich jak PVC czy polietylen o wysokiej gęstości (HDPE). Są to materiały bardzo elastyczne i odporne na starzenie, co czyni je dobrym wyborem do izolacji posadzki. Ich zaletą jest również łatwość montażu – często są samoprzylepne lub łączone za pomocą specjalnych zgrzewarek, co eliminuje potrzebę użycia otwartego ognia. Niezbędny jest jednak 20-centymetrowy zakład na połączeniach, co jest dwukrotnie większą wartością niż w przypadku pap. Folie HDPE charakteryzują się również wysoką odpornością na uszkodzenia mechaniczne i chemikalia, co jest ważne w trudnych warunkach piwnicznych. Folie kubełkowe często są wykorzystywane na zewnątrz, ale mają też zastosowanie jako ochrona przed wodą gruntową w gruncie, nie mniej na posadzce jest to bardzo rzadko stosowany zabieg.

Masy bitumiczne (tzw. "czarna guma") to kolejna opcja, zwłaszcza te dyspersyjne, które można nanosić na zimno pędzlem, wałkiem lub natryskiem. Tworzą one elastyczną, bezszwową powłokę, która doskonale dopasowuje się do kształtu podłoża. Są idealne do uszczelniania detali, narożników i miejsc trudno dostępnych. W zależności od producenta i grubości, masy bitumiczne mogą być stosowane jako samodzielna hydroizolacja lub jako uzupełnienie dla pap czy folii. Ich elastyczność jest ogromną zaletą, ponieważ pozwala na kompensację drobnych ruchów konstrukcji bez ryzyka pęknięcia izolacji. Ich wadą może być cena oraz możliwość stosowania tylko w przypadku "lekkiej" lub "średniej" izolacji, ponieważ pod ciśnieniem hydrostatycznym potrafi być łatwo przebita.

Warto również wspomnieć o membranach bentonitowych. Są to innowacyjne materiały, które składają się z bentonitu (glinka pęczniejąca) zamkniętego między warstwami geosyntetyku. W kontakcie z wodą bentonit pęcznieje, tworząc samouszczelniającą się barierę wodoodporną. Membrany bentonitowe są doskonałym wyborem w przypadku silnych nacisków wody i samoczynnego "naprawiania" drobnych uszkodzeń. Ich aplikacja jest nieco bardziej skomplikowana i wymaga specjalistycznej wiedzy. Ale za to możemy się cieszyć ich funkcjonalnością oraz niezawodnością przez długie lata. Co ważne nie tracą swoich właściwości nawet pod dużym naciskiem wody.

Każdy z tych materiałów ma swoje zalety i wady. Wybór zależy od wielu czynników: budżetu, warunków gruntowych, doświadczenia wykonawcy oraz preferencji inwestora. Zawsze warto postawić na materiały renomowanych producentów, posiadające odpowiednie certyfikaty i atesty. Nie ma co oszczędzać na hydroizolacji, ponieważ konsekwencje wycieków mogą być znacznie droższe niż najlepsze materiały. Na przykład, zastosowanie najtańszej papy na strefie o wysokim poziomie wód gruntowych, to jak kupowanie parasola dziurawego na ulewę, niby coś masz, ale nie do końca, a pieniądze są tylko wyrzucone w błoto. Pamiętaj, że diabeł tkwi w szczegółach. Odpowiednie dobranie materiałów i ich staranne wykonanie to podstawa.

Łączenie hydroizolacji posadzki ze ścianą fundamentową

Zabezpieczenie piwnicy przed wodą i wilgocią to przedsięwzięcie kompleksowe, niczym strategia wojenna, która obejmuje wszystkie fronty. Obejmuje ono zarówno izolację pionową (na ścianach zewnętrznych od strony gruntu), jak i poziomą (na ławach fundamentowych oraz pod podłogą na gruncie). Jednak to nie same izolacje są największym wyzwaniem, lecz szczelne łączenie hydroizolacji posadzki ze ścianą fundamentową. To newralgiczny punkt, gdzie woda może znaleźć najłatwiejszą drogę do wnętrza. Myśl o tym, jak o łączeniu dwóch oddzielnych armii, które muszą stworzyć jednolitą i nieprzenikalną linię obrony.

Połączenie izolacji poziomej i pionowej musi być absolutnie szczelne. Brak ciągłości w tych miejscach, gdzie przegrody zmieniają swoją płaszczyznę, to zaproszenie dla wilgoci i wody do środka. Woda, sprytnie i podstępnie, potrafi znaleźć najmniejsze szczeliny i wniknąć w strukturę budynku, prowadząc do zniszczeń. Wyobraź sobie, że każda przerwa w izolacji to otwarta furtka dla intruza. Dlatego kluczowe jest, aby izolacja pozioma z ław fundamentowych była odpowiednio wywinięta na ścianę fundamentową, tworząc tzw. "kołnierz". Takie działanie powoduje powstanie szczeliny, która będzie chronić budynek przez wiele lat.

Kiedy izolacja pozioma (papa bitumiczna, folia) jest układana na ławach fundamentowych, jej krawędzie muszą być wywinięte w górę, na zewnętrzne ściany fundamentowe. Wysokość tego wywinięcia powinna wynosić co najmniej 30-50 cm, w zależności od przewidywanego poziomu wody gruntowej. To wywinięcie staje się bazą dla izolacji pionowej. Zapewnia to ciągłość bariery wodochronnej i eliminuje ryzyko przedostawania się wody pod izolację poziomą na styku ze ścianą. Bez tego wywinięcia, jest po prostu za mały dystans dla wody, która może się łatwo przedostać, woda przecież nie potrzebuje wielkiej powierzchni do przeniknięcia przez bariery ochronne.

Następnie izolacja pionowa (wykonywana z pap, mas bitumicznych czy folii kubełkowych) jest aplikowana na zewnętrzne ściany fundamentowe, i tutaj jest sedno: musi ona nachodzić na wspomniany kołnierz izolacji poziomej. Idealnie, gdy izolacja pionowa całkowicie przykrywa wywiniętą część izolacji poziomej, tworząc zakładkę o szerokości co najmniej 10-20 cm. To tak, jakbyś zszywał dwa kawałki tkaniny, tworząc jedną, nierozerwalną całość. Takie połączenie zapewnia podwójne zabezpieczenie w najkrytyczniejszym miejscu. Na przykład, zastosowanie zgrzewanej papy na styku ławy i ściany to pewność szczelności. Połączenie musi być szczelne, aby wilgoć i woda nie miały szansy się przeciśnąć.

Dodatkowo, wzmocnienie styku izolacji podłogi i ławy fundamentowej to bardzo rozsądny krok. Świetnie sprawdzi się tutaj papa na tkaninie technicznej, o szerokości około 30 cm, układana jako dodatkowa warstwa wzmacniająca w narożniku. Ta "opaska" stanowi bufor bezpieczeństwa, minimalizując ryzyko pęknięć czy uszkodzeń izolacji w najbardziej obciążonym punkcie. Taka papa na tkaninie technicznej posiada podwyższoną wytrzymałość na rozciąganie i uszkodzenia mechaniczne, co czyni ją idealnym uzupełnieniem podstawowej izolacji. To jak wzmocnienie fortecy w jej najsłabszym punkcie, zwiększając jej ogólną obronność. Można by się zastanawiać, czy to nie przesada, ale w kontekście ochrony przed wodą, "przesada" to często synonim "bezpieczeństwa".

Warto pamiętać, że wszelkie rury przechodzące przez fundament lub posadzkę, również wymagają specjalnych kołnierzy uszczelniających. Te detale są równie ważne, co duże powierzchnie izolacyjne, ponieważ to właśnie w miejscach nietypowych połączeń najczęściej pojawiają się problemy z nieszczelnością. To jak małe otwory w tamie, które mogą doprowadzić do katastrofy. A na końcu, ale nie mniej ważne: wszelkie prace izolacyjne powinny być wykonywane w sprzyjających warunkach atmosferycznych – bez deszczu, silnego wiatru czy zbyt niskich temperatur. Pamiętaj, że inwestycja w dokładne łączenie hydroizolacji to inwestycja w spokój ducha i długotrwałe zabezpieczenie Twojego domu.

To nie jest tylko kwestia materiałów, ale przede wszystkim precyzji wykonania. Nawet najlepsza papa czy folia położona niedbale na styku ze ścianą nie spełni swojej roli. Często widzi się, jak "fachowcy" próbują oszczędzić na czasie, pomijając ten kluczowy etap. Skutki są opłakane – pęknięcia, nieszczelności i wilgoć, która powoli, ale nieuchronnie niszczy konstrukcję budynku. To jak budowanie zamku bez odpowiednich fundamentów – prędzej czy później wszystko się zawali.

Q&A

Pytanie 1: Czy muszę robić badania gruntowo-wodne przed hydroizolacją piwnicy?

Odpowiedź 1: Absolutnie tak! Badania gruntowo-wodne to kluczowy krok. Od poziomu ustabilizowanego lustra wody gruntowej zależy, jaki rodzaj hydroizolacji (lekka, średnia, ciężka) będzie potrzebny dla Twojej piwnicy, co bezpośrednio wpływa na wybór materiałów i techniki wykonania. Bez tego to strzelanie w ciemno.

Pytanie 2: Czym różni się izolacja lekka od ciężkiej w kontekście hydroizolacji posadzki?

Odpowiedź 2: Różnica tkwi w warunkach wodnych. Izolacja lekka jest dla miejsc, gdzie woda opadowa jedynie filtruje przez grunt i nie ma wysokiego poziomu wód gruntowych (zazwyczaj 1 warstwa papy). Izolacja ciężka natomiast stosowana jest, gdy poziom wody gruntowej jest stale wysoki i konieczne jest wykonanie szczelnej "wanny zewnętrznej" z wielowarstwowych, bardzo odpornych materiałów. Izolacja średnia, czyli przeciwwodna to rozwiązanie na sporadycznie podnoszący się poziom wody gruntowej, na którą zastosowanie ma min. dwie warstwy papy.

Pytanie 3: Jak prawidłowo przygotować podłoże pod hydroizolację posadzki w piwnicy?

Odpowiedź 3: Podłoże musi być przede wszystkim suche, czyste i równe. Należy poczekać, aż beton na ławach fundamentowych całkowicie zwiąże (ok. 28 dni). Usuń wszelkie nierówności, ostre krawędzie (fazuj je!) oraz wszelkie zanieczyszczenia, takie jak pył czy resztki zaprawy. Niezwykle ważne jest również zaokrąglenie (wyoblenie) narożników na styku posadzki ze ścianą, aby izolacja mogła płynnie przejść bez ryzyka uszkodzenia.

Pytanie 4: Jakie materiały są najczęściej używane do hydroizolacji posadzki w piwnicy?

Odpowiedź 4: Do hydroizolacji posadzki najczęściej używa się pap bitumicznych (zgrzewalnych), folii hydroizolacyjnych (PVC, HDPE) oraz mas bitumicznych (zwłaszcza dyspersyjnych). W przypadku bardziej wymagających warunków, można zastosować membrany bentonitowe. Wybór materiału zależy od rodzaju izolacji (lekkiej, średniej, ciężkiej) oraz warunków gruntowych.

Pytanie 5: Dlaczego łączenie hydroizolacji posadzki ze ścianą fundamentową jest tak ważne?

Odpowiedź 5: To najbardziej newralgiczny punkt w całej izolacji piwnicy. Jeśli połączenie między izolacją poziomą (posadzki) a pionową (ściany fundamentowej) nie jest szczelne, woda może z łatwością przeniknąć do wnętrza budynku. Izolacja pozioma musi być wywinięta na ścianę, a izolacja pionowa musi nachodzić na to wywinięcie, tworząc szczelny zakład. Warto dodatkowo wzmocnić ten styk, np. papą na tkaninie technicznej, aby zapewnić ciągłość i wytrzymałość całej bariery.